Ardennenrit

Ardennen clubrit 2016

De wekker ging vanmorgen wat vroeger af dan normaal op zondag. Het eerste teken van de dag dat we vandaag een speciale clubrit gaan rijden. Vandaag staat de (officiële) clubrit naar de Ardennen op het programma. Na o.a. clubleden Bas, Cor, Kees, Jack en John (die een week eerder Wallonië al onveilig hebben gemaakt), is het nu de beurt aan de rest.

Voordat ik richting de Plaat fiets bekijk ik nog even snel de weersvoorspellingen en het ziet er allemaal wel gunstig uit voor vandaag. Maar ja, het blijven de Ardennen, dus het inpakken van een regenjackje is geen overbodige luxe, bedenk ik toch.

Eenmaal op de Plaat aangekomen ben ik één van de eersten, al snel gevolgd door René Punt, die met diverse meegenomen feestartikelen en hoofdeksels, in de nationale driekleur van België, kenbaar maakt dat deze dagen Koning Voetbal regeert in het land van onze zuiderburen. Een poging van René om deze hoofddeksels voor ten minste vandaag te bombarderen als clubhelm mislukt echter.

Vervolgens zie ik Mark aankomen. Mark vertelt mij dat hij de dag ervoor nog deelgenomen had aan een triatlon waarin hij in zijn klasse een mooie 2e plaats behaalde! Deze prestatie heeft Mark schijnbaar veel vertrouwen gegeven aangezien hij voor vandaag een fiets meegenomen heeft zonder lichtere verzetten!

Een enkel lid beschouwt de vertrektijd van 8:30 als verzameltijdstip, maar desondanks rijden we vrij vlotjes weg met 23 man sterk. Onder deze 23 rijden 3 gastrenners mee: Wouter (de zoon van Piet), een collega van Chiel en een kennis van Lars. Voor Chiel staat er dus wat extra op het spel: wie mag zich na vandaag de beste klimmer van aannemingsbedrijf Scherpenisse noemen? Wouter heeft vorig jaar al laten zien dat hij goed kan klimmen, dus is voor vandaag zeker iemand om rekening mee te houden. De andere 2 gastrenners weten zich vandaag trouwens ook goed staande te houden in al dat Markiezengeweld!

De autorit verloopt soepel en ruim voor 11:00 worden we verwelkomt op camping Petite Suisse. Het zonnetje schijnt hier en heeft wat kracht, maar toch hangen er hier en daar donkergrijze wolken, waarop de kledingkeuze bepaald wordt. Armstukken en laagjes dus. Het is daarnaast ongeveer 13 graden.

Het merendeel van de leden slaat nog een lekkere bak koffie naar binnen om de hartslag wat op te krikken. Sommige leden hebben dan al meer interesse in een Chouffe koffie met een alcohol percentage van 25%, maar wachten hier wijselijk mee tot na afloop van de rit.

Voorzitter René gooit vervolgens zijn charmes in de strijd bij een Waalse dame om nog vlak voor vertrek een groepsfoto te maken. De schrikreactie die René ten deel viel veranderde bij haar gelukkig langzaam in een voorzichtig lachje, gevolgd door een “bon voyage”. René maakt op dit moment tevens nog tijd vrij om mij, geheel gratis, te voorzien van de laatste tips en adviezen. Bij afwezigheid van mijn mental coach en schoonpa Reinier maak ik hier natuurlijk dankbaar gebruik van en grijp ik alles aan om de eer van de familie hoog te houden!

Goed, het is 11:15, we vertrekken! René heeft wederom een mooie route uitgestippeld en we fietsen noordwaarts op weg naar Manhay. Ondertussen hebben we de eerste hoogtemeters al te pakken ter hoogte van La Fosse. Maar ondanks deze inspanning blijven de armstukken nog aan.

Daar waar we vorig jaar in Manhay linksaf sloegen richting Érezée, rijden we nu verder door in noordwestelijke richting naar Mormont waar de eerste echte serieuze uitdaging op ons wacht: de Roche à Frêne met stukken van 12%. Een klim waar je jezelf aardig op kan verkijken. Inmiddels wordt het donkerder en donkerder boven ons!

De volledige groep rijdt het bruggetje over wat de start van de beklimming aangeeft. Het lijkt hier nog allemaal wel mee te vallen. Ik fiets op dit moment naast Albert en hij straalt uit dat hij veel zin heeft in deze klim. Eenmaal de haarspeldbocht door lopen de percentages op en is het hier dat Jan en Roy de rest achter laten. Het eerste getik van regendruppels op mijn helm is dan al hoorbaar. Tijdens deze 2,2 kilometer lange klim gaat het harder regenen en wordt de weg meer modderig. Ondanks het weer kom ik in een lekker ritme (ik draai een koffiemolen-verzetje) en fiets ik in de buurt van Tom en Wouter mee omhoog alwaar wij verwelkomt worden door de big smile van Jan. Boven is het aardig frisjes en heb ik weinig zin in de afdaling die mij verder af koelt. Maar net als het onprettig dreigt te worden is daar gelukkig weer de zon.

Wanneer we Bomal uit zijn (we hebben er dan al ongeveer 35 kilometer op zitten) rijden we aan de rechterkant van de rivier de L ’Ourthe weer de hoogte in. Een klim van gemiddeld 4% over een lengte van 2 kilometer. Hier is het Rob Naaijkens die zijn spierballen laat zien! In een straf tempo rijdt Rob naar boven, met een stuk of 5 Markiezen in zijn wiel! Niemand wil, of kan, overnemen! Eenmaal boven doet deze inspanning mij dwingen om de armstukken af te doen en neemt Rob de complimenten voor zijn harde werken in ontvangst.

Tijdens de rit valt het mij op dat er hier en daar flink wat verbeteringen aan de wegen zijn aangebracht in de Ardennen. Michel en ik besloten op een gegeven moment dan ook om het nieuwe asfalt van een rechte afdaling te testen waarbij de teller flink omhoog ging. Niet alle wegen waren geweldig. Hier en daar was het, onder andere vanwege beschutte afdalingen waarvan de wegen niet goed konden opdrogen van de regen, goed opletten. Onder deze omstandigheden was het een fijne constatering dat al de Markiezen veel liefde voor hun fiets hebben en deze goed onderhouden. Ik heb niemand gezien met materiaalpech, lekke banden of ander euvel.

De pittigste beklimming van vandaag nadert wanneer we op 45 kilometer van onze rit het mooie stadje Durbuy binnen rijden. Achter de schoonheid van dit pittoreske centrum ligt een flinke pukkel met een gemiddelde stijging van boven de 10%, met als gevolg dat de groep al snel uit elkaar valt. Het is hier ieder voor zich. Halverwege de beklimming is er even twijfel welke kant we op moeten. Linksaf de haarspeldbocht omhoog, of rechtsaf met een milder stijgingspercentage. Het is natuurlijk de linkerkant.

De slotklim van vandaag is onze welbekende finale, de Samrée. Chiel begint de finale helaas met een achterstand wegens een ongelukkig geplande sanitaire stop. Heeft iemand Chiel gezegd dat dit nog wel even kon om zodoende een concurrent uit te schakelen voor de overwinning? Later hoor ik dat Chiel zich in ieder geval nog knap naar voren heeft weten te fietsen!

René besluit om tijdens de finale in de achterste regionen van de groep te blijven om zodoende te garanderen dat iedereen de rit tot een goed einde brengt en heelhuids weer bij de camping aankomt. Hulde.

De kopgroep bestaat uit Markiezen die we de gehele clubrit al voorin hebben gezien op momenten dat het omhoog ging. Aan het begin van de klim zit ik in het laatste wiel van dit groepje met voor mij: Roy, Wouter, Rob, Tom en Jan. Het gaat Wouter in deze fase niet snel genoeg en hij besluit de kop over te nemen. Deze inspanning moet Wouter bij de tweede versnelling van (als ik mij niet vergis) Jan helaas bekopen. Het zijn nu Rob, Roy en Jan die het tempo bepalen met hier en daar een versnelling of een pittige overname. Tom en ik volgen.

Halverwege de beklimming ontstaat er een gat in de groep. Jan en Roy forceren. Vanuit het laatste wiel versnel ik en probeer ik aan te haken en neem Rob hierin mee. Met vier man rijden we verder, maar langzaam geven Rob en ik meters toe op Roy en Jan. Ik leg me hierbij neer en besluit om een eigen tempo te gaan rijden. De laatste fase van de klim zie ik vanuit mijn positie Roy en Jan uitvechten wie zich tot winnaar mag kronen. Het zijn hierbij niet alleen de benen die spreken! Ik kijk achterom en probeer het gat op Rob in ieder geval constant te houden.

Uiteindelijk is het Jan die wint voor Roy, Huub, Rob, Tom en Wouter.

Diegenen die als eerste boven kwamen hadden geluk want tellen later werden we verrast door een stevige hagelbui! Een bushokje bood voor de eerste renners gelukkig uitkomst en werd voor even ons nieuwe clubhuis! Onder deze eerste renners bevond zich naast Arjan ook Piet die laat zien dat Wouter het klimmen niet van een vreemde heeft! Na een klein kwartiertje was de ergste regen en hagel vertrokken en konden we de afdaling naar de camping vervolgen alwaar we ons konden opfrissen. Een aantal bikkels, waaronder Daan, vond het niet nodig om te schuilen voor de hagel en denderde direct in één keer dapper door naar de camping!

Onder het genot van drankjes met pasta of een schnitzel konden we met ons herstel beginnen en alle opgedane sterke verhalen van vandaag met elkaar delen. Al met al een zeer geslaagde dag!

Huub