Fijnaart

FIJNAART, OF TOCH OOK WEER NIET.....  

(verslag clubrit 13 mei 2018)

Om half negen vanochtend kijk ik op de groeps-app. Een beetje traditioneel is er al veel reuring op dit fraaie medium. Helemaal begreep ik dat niet zo. Ik had een kwartiertje eerder al naar buiten gekeken en met een glimlach geconstateerd dat het droog was. Waarom dan al die commotie. Misschien komt het door het voorjaar van 2018. Inderdaad hebben we al te veel ritten moeten afgelasten de eerste maanden van dit seizoen waardoor leden misschien onzeker geworden zijn? Maar laat ik als bestuurslid nog maar eens een keertje duidelijk zijn: Ritten worden nooit afgelast in verband met  (kans op) regen! Alleen bij gevaarlijke omstandigheden, denk daarbij aan ijzel of windkracht 8 of hoger, zal er niet gestart worden. Voor alleen een beetje regen zullen we dus niet thuisblijven als club. Wat je individueel beslist is aan jezelf, maar de rit zal gewoon doorgaan!

Bij aankomst op de Boulevard zie ik al dat de opkomst laag is. Bijna een halvering ten opzichte van vorige week. Toen 38 man aan de start, deze week tel ik er maar 20! Later sluiten Charel Franken (oud lid en papa van) en mijn broer Jan Kees nog aan. Folke bestuurt de bus en heeft vandaag niet zo heel veel te doen, behalve dan de zeikerds onder ons terug te brengen telkens weer. Zo zag ik Johan minstens drie keer langs de weg staan met zijn koersbroek (figuurlijk) op de hielen... Ook had hij een paar keer last van eenrichtingswegen waar hij als bus niet, en wij als fietsers wel, in mochten. Maar dat loste hij telkens prima op!

Gisteren was het nog prima zomers weer. Een flink aantal leden heeft toen diverse routes gereden. Mark en Folke reden in Spa. Mark de 210 kilometer, Folke de 180. Beiden waren echter 'gewoon' aanwezig, knap hoor! Pakken wanneer je het pakken kunt is het devies! Maar vandaag tapte het weer uit een ander vaatje. Uiteindelijk bleef het gelukkig droog maar de zon was niet te zien, de temperatuur leverde meer dan 10 graden in en de wind was best stevig. Ook waaide hij uit het westen waardoor we hem voornamelijk van opzij hadden. Desondanks lag het tempo goed. Aan kopmannen geen gebrek weer, ook deze week niet. Hulde aan de mannen die als windbrekers zich steeds weer op kop nestelen!!

Door de nieuwe uitrijdroute was in de polder onder Dinteloord een lusje eruit gehaald. Helaas merkte ritkapitein Jan Hermes de afslag te laat op en werd de originele lus alsnog genomen, meer dan zes kilometer toevoegend aan de toch al lange rit van vandaag. Als ritplanner had ik over het hoofd gezien dat het vandaag ook Moederdag was. Excuses aan alle moeders dat we pas later thuis waren....

Na de passage door Dinteloord waren we even de bus kwijt. Door eenrichtingsverkeer moest Folke eventjes omrijden. De tijd werd nuttig besteed aan een plaspauze en een kort overleg hoe we de extra kilometers alsnog konden wegpoetsen door wat af te snijden. We besloten rechtstreeks naar Stampersgat te rijden. Daardoor reden we wel over het slecht liggende fietspad naast de provinciaalse weg ter plaatse. Vanaf nu rijd ik met mijn broer op kop en als de Van-Dommele-Express richting Roosendaal. De wind blaast lekker vanuit de zij.

Bij Roosendaal slaat Jan Kees af en hebben we een kanshebber bij de A minder. Eerst volgt nog het stuk naar Nispen, het laatste deel met de wind in de rug en dus in flinke vaart. Na Nispen draaien we weer wind tegen en is het Sjel die het tempo strak houdt. Dat blijft hij ook doen na de splitsing bij de A. Ook als Denny is weggesprongen en als eenling een leuk gat op bouwt. Zijn pa Charel duikt het gat in maar blijft hopeloos hangen. Dan is al duidelijk dat zijn zoon vooraan een meer dan stevig tempo blijft aanhouden. Op weg naar de camping is het wachten op de reactie vanuit de groep. Die komt uiteindelijk van Johan, gevolgd door Arjan en Charl. De daarachter rijdende Ludo en Frenk laten nu snel de kar lopen. Ik moet nu eventjes goed opletten want drie mannen voor me blokkeren de volledig breedte van de weg. Maar met een beetje stemverheffing lukt het me snel om een gaatje te vinden. Ik duik het gat in naar de drie achtervolgers die inmiddels al op een afstandje voor me volle bak aan gaan met Johan als motor.

Ik heb een hele flinke inspanning nodig om het gat naar de drie mannen voor me te dichten. Ik heb dan ook eventjes tijd nodig om op adem te komen. In die fase blijf ik in vierde wiel hangen en pas als mijn hartslag weer normaliseert ga ik meedraaien. Dan volgt een fase van goede samenwerking en heb ik er alle vertrouwen in dat we Denny terug gaan pakken. Zijn voorsprong slinkt langzaam maar gestaag. Maar dan gaat de motor bij ons wat haperen. Eerst Arjan en even later ook Charl nemen niet meer voluit over. Blijkbaar zitten zij aan hun limiet. Het duurt soms te lang voor er over genomen wordt. Niet dat we nu opeens langzaam rijden, integendeel, maar het binnen halen van de vis stagneert wel. Dat is trouwens zeker ook de verdienste van Denny die in zijn eentje tegen de wind in, die hier recht van voren komt, gewoon tempo blijft houden. Wat een krachtmens!!

En zo naderen we de Tol. Ik leg me er bij neer dat we Denny niet meer gaan pakken en besluit om met de focussen op plek twee. Tot twee keer toe probeer ik weg te springen maar de pure snelheid ontbeert me. De conditie is prima maar de korte versnelling is duidelijk niet goed genoeg. En dus wordt er in de achtervolgende groep gesprint om plek twee. Denny is dan al solo over de finish gegleden en terecht vandaag gewonnen. Johan wordt tweede voor Charl en mijzelf. Even later volgt Arjan en dan is het wachten op de rest. Daarna rijden we gezamenlijk terug naar 't Strandhuys voor een heerlijke bak koffie of thee.

Daan