Tonnekreek-Klundert

Zonovergoten, strak blauw, de laatste dauw sporen stijgen nog op. De wekker gaat…we hebben er zin want er ligt vandaag weer een prachtige lange Markiestocht in het verschiet (100+). We mogen zelfs allemaal een uurtje eerder starten. Het kan niet op! En als klap op de vuurpijl is het te rijden rondje ook nog eens anders dan anders. Gelukkig rijden we eens keertje niet door Zeeland, over die saaie lange wegen met die vieze zilte lucht, boven het platte daar trilt ook stil de warme lucht. En als je pech hebt slaat daar soms ook iemand op de vlucht. Daar aan de kust, de Zeeuwse kust waar de mensen onbewust zin in mosselfeesten krijgen….daar wil je niet fietsen… ieder geval niet vandaag.

Enfin vandaag is anders. Tonnekreek here we come! Vol goede moed vertrekken we achter onze ritkapitein Reinier, die zijn goede naam heeft verbonden aan deze nieuw ontwikkelde route. Hopelijk kunnen de mensen de route waarderen. De druk ligt erop maar de Markiesleden volgen vrolijk. Al snel rijden we via Heimolen, Heerle, de polders in naar Dinteloord waar we met veel draai- en keerwerk uiteindelijk Heijningen bereiken.

De koperen ploert is intussen flink zijn best aan het doen de boel goed op te warmen. Ondanks dat de Wahoo -263 degC aangeeft (is een keertje ongepland mee geweest in de wasmachine), voelt iedereen wel dat temperatuur oploopt (ook hier begint de warme lucht te trillen). Maar niet alleen de temperatuur loopt op, ook de spanning want we naderen het hoofddoel van onze reis. De Tonnekreek!

Voor veel mensen een onontdekte parel, voor Reinier een iconische trekpleister die hij graag met ons deelt. In de verte schittert het Tonnenkreek gemaal. Iedereen is onder de indruk en de spanning is inmiddels zo hoog opgelopen dat de plaspauze voor de oudere leden niet lang daarna in de mondaine jachthaven van Noordschans wordt ingezet. Het inwoners aantal vertienvoudigd en het rioolstelsel kan dit niet aan. Iedereen plast dan maar in de bosjes. Tot hun grote schrik zien sommige Markiesleden ook hun kans op een finale overwinning als sneeuw voor de zon verdwijnen want ook Roy Meerstra heeft zich vandaag op tijd uit bed kunnen hijsen. 

De rit wordt vervolgt en het draaien en keren neemt zowaar nog meer toe. De vermoeidheid in de beentjes neemt ook toe, de scherpte zakt, klapband voor Richard. Dat gaat maar net goed. Wat niet goed gaat is, dat ondanks dat de Markies beschikt over een bus om de kapotte band te repareren, we met zijn allen gaan wachten totdat dit dan ook gebeurd is. Ludo stelt terecht orde op zaken “daar hebben we toch potverdorie een bus voor… en nou rijden iedereen”. Iron (bijnaam Iron, Fe) kijkt ook blij, zit hij gelukkig toch niet voor niets met 30 degC in de bus vandaag. We ploegen voort langs de prachtige A58 richting de finale Wouwse Tol. 

Vanaf nu zal alleen de A-finale worden beschreven wegens gebrek aan kennis van wat er gebeurde in de ook altijd spannende B-finale.

De eerste ontsnappers zijn al vroeg weg gesprongen. Er wordt paniekerig gereageerd. Wie rijdt daar nu in de verte?? Al snel wordt duidelijk dat het de nummer 3 categorie 40+ van de ronde van Huijbergen betreft (Lars nog van harte gefeliciteerd!). Die kun je maar beter niet teveel ruimte geven en gelukkig wordt hij snel teruggepakt. Het kan niet elke dag feest zijn. 

Van deze eerste chaos wordt meteen handig gebruik gemaakt en Jochem (fit en bruin van vakantie), Denny Mijnsbergen en Daan springen ervandoor. Niels van der Poel en Roy hangen nog achterin het peloton en kijken lijdzaam toe hoe de voorsprong langzaam toeneemt. 

Pas op de Schouwenbaan wordt eindelijk besloten dat het zo wel genoeg is en begint de achtervolgende trein gestalte te krijgen. Een mannetje of 7 fietst de longen uit hun lijf om de 3 koplopers in te lopen. Snelheden van bijna 50 km in het uur zijn hiervoor noodzakelijk maar stukje bij beetje komt iedereen terug. Het laatste gaatje wordt gedicht door Roy die met 59 in ‘t uur naar Daan, Denny en Jochem (die nog altijd uitstekend meedraait) springt. Bolke Fouma en Eric Michielsen kunnen amper volgen. Gelukkig houdt de grote Roy pas op de plaats bij het bereiken van de 3...pffff even op adem komen.

We draaien de Westelaarstraat op en er wordt gehergroepeerd. Iedereen weet bij te sluiten en maakt zich op voor het laatste deel van de finale. Her en der worden korte versnellinkjes uitgedeeld maar de groep blijft bij elkaar. 

Rene die met zijn helikopter view ondertussen de boel scherp in de gaten heeft gehouden en de staat van de andere renners heeft beoordeeld, roept als een ware ploegleider letterlijk in het oortje van Eric “nu moet je gaan”. Duits bloed in zich hebbende reageert altijd strak op dit soort bevelen en besluit op de kruising naar de Wouwse tol weg te “springen”. Er wordt teveel naar elkaar gekeken en er vormt zich een gatje. Robbie en Daan besluiten nog een poging te doen naar Eric toe te springen...zonder resultaat. Als 2e en 3e rollen respectievelijk Folke en Daan over de streep.Wat een dag. 

Kortom een geweldige rit. Nu al een klassieker om erin te houden. Op naar volgende week voor een rondje Hoeven

Eric